ابزار رایگان وبلاگ

تاریخچهء پیدایش
جنگندهء F-18 بر پایهء یکی از جدیدترین جنگنده‏های ساخت شرکت نورثروپ، یعنی Cobra YF-17 ساخته شد. در دههء 1970، YF-17 به منظور رقابت با جنگندهء F-16 جهت انتخاب «جنگندهء سبک» برای نیروی هوایی ایالات متحده طراحی و ساخته شد.

YF-17 Cobra

ولی در نهایت جنگندهء F-16 توسط نیروی هوایی انتخاب شد. در آن زمان، مقامات ارشد نیروی دریایی، دریافتند که جنگندهء ساخت نورثروپ، توان بالقوه بسیار بیشتری نسبت به F-16 جهت جایگزینی هواپیماهای قدیمی نیروی دریایی، یعنی A-7 Corsair دارد.

نورثروپ و مک دانل‏داگلاس تصمیم گرفتند به طور مشترک، جنگندهء F-18 را برای ناوهای هواپیمابر و جنگندهء A-18  را برای سپاه تفنگداران نیروی دریایی، تولید نمایند. اما این دو پروژه کمی بعد باهم ادغام شدند و نتیجه جنگندهء چندماموریتهء F/A-18 از آب درآمد.
به منظور حفظ قابلیتهای چندماموریته، در قلب جنگندهء F-18 یک رادار پرقدرت چندحالتهء ساخت هیوز قرار داده شد که هم در ماموریتهای هوا به هوا و هم در ماموریتهای هوا به زمین، موثر و کارا بود.
جنگندهء جدید، مجهز به سیستم‏های پیچیدة الکترونیکی، نمایشگرهای تلویزیونی، موتورهای قدرتمند، توانایی حمل انواع جنگ‏افزار و قابلیت آئرودینامیکی خاصی بود که اجازه می‏داد جنگنده بتواند با زاویهء حملهء بالاتری پرواز نماید. در نهایت، جنگندهء F-18، فراتر از آن چیزی شد که مورد انتظار بود با قابلیت مانورپذیری خوب و توانایی بسیار موثر در انجام عملیاتهای متفاوت.
بدین ترتیب، جنگندهء F-18 با موفقیت وارد خدمت در ناوهای نیروی دریایی و نیروی هوایی تفنگداران دریایی ایالات متحده شد و جایگزین جنگنده‏های A-7 و F-4 فانتوم گردید.

F/A-18 موسوم به Hornet – به معنی زنبور سرخ – جنگنده‏ای است دو نفره، دو موتور، چندمنظوره (جنگندهء تهاجمی) که می‏تواند هم از روی ناوهای هواپیمابر عمل نماید و هم از پایگاههای زمینی.
برای F/A-18 انبوهی از ماموریتهای گوناگون تعریف شده است: ایجاد برتری هوایی، اسکورت جنگنده‏ها، خنثاسازی دفاع هوایی دشمن، عملیات جاسوسی و اکتشافی، هدایت عملیات هوایی، پشتیبانی دور و نزدیک هوایی و قابلیت عملیات در شب.
F/A-18 جایگزین جنگنده‏های F-4B ،A-7 Corsair در دههء 1970 و جنگندهء A-6 Intruder در اواخر دههء 1990 شد.
F/A-18 به وسیلة سیستم دیجیتالی پرواز با سیم (Fly Bye Wire or FBW) کنترل می‏شود که این امر کیفیت بسیار خوبی را در هدایت هواپیما سبب می‎‏شود و موجب می‏شود خلبان با سهولت بیشتری به هدایت جنگنده بپردازد. این سیستم به هنگام مانورهای سنگین، به خلبان اجازه می‏دهد تا تمرکز خود را بر روی عملیات و استفاده از تسلیحات از دست ندهد.
نسبت کشش به وزن این هواپیما در حالت خشک (بدون پس‏سوز) نیز فوق‏العاده است و این جنگنده در هنگام برخورد با دشمن، از توانایی خوبی در استفاده از قدرت بالای موتور در حالت بدون پس‏‎سوز پیدا می‏کند.

قدرت بالای این جنگنده که توان خوبی در خارج شدن از مهلکه را می‏دهد مورد تایید اغلب خلبانان هورنت است. علاوه بر این، F/A-18 اولین جنگندهء نیروی دریایی است که سیستم‏های دیجیتالی را یکپارچه کرده است؛ (MUX) مدار انتقال اطلاعاتی است که تعدادی ورودی را به تعداد کمتری خروجی ترکیب می‏کند. حسن این نوع طراحی این است که زمینهء ارتقاء مداوم را به شکل آسان‏تری فراهم می‏سازد.
در طی 15 سال عملیات و تجربه، F/A-18 ثابت کرده است که بهترین جنگندهء تاکتیکی برای ناوهای هواپیمابر است. F/A-18 دارای شاخصه‏های نظامی مورد علاقهء فرماندهان نیروی دریایی ایالات متحده است. F/A-18 اغلب ماموریتهای خود را در یوگوسلاوی و عراق با موفقیت به انجام رسانده است و تنها نقصان این جنگنده، کمبود سوخت جهت مداومت پروازی بیشتر است.

گونه‏های مختلف F-18

F/A-18A/B Hornet
در این مدل‏، عمده مشخصات و ریزه‏کاری‏های جنگندهء YF-17 حفظ شده است، با این حال از دل این هواپیما‏، جنگندهء جدید F-18 سربرآورده است؛ جنگنده‏ای یک نفره، با قابلیت تهاجمی که انبوهی از تکنولوژی‏های جدید و سیستم‏‎های دیجیتالی کامپیوتری در آن به کار رفته است. در کابین این جنگنده، از یک جفت سیستم لولهء‌ اشعهء کاتد به عنوان نمایشگر اطلاعات استفاده شده است و سیستم کنترل بر اساس ارزیابی دستورات خلبان, کنترل پرواز را شبیه‏سازی می‏کند. سیستم‏های تعبیه شده در این جنگنده برای دو ماموریت در نظر گرفته شده‏اند. (احتمالن منظور ایجاد برتری هوایی و عملیات زمینی - ضد کشتی می‏باشد)
در حین طراحی، نوع آموزشی (دو سرنشینه) نیز به تعداد اندک و به نام TF/A-18 ساخته شد. این نوع نیز بر اساس مدل F/A ساخته شد و تنها شامل اندک تغییراتی شد، ضمن اینکه نوع دو سرنشینه نیز با حفظ قابلیت انجام عملیات نظامی ساخته شد.
اولین پرواز F/A-18 به تاریخ نوامبر 1978 انجام شد. F/A-18 و نوع دو سرنشینه نیز که بعدها به نام F/A-18B نامیده شد، مورد آزمونهای گوناگون پروازی در مرکز آزمون نیروی دریایی (Naval Air Test Center) قرار گرفت.
در حین این آزمونها، بر روی نقاط ضعف و مشکلات جنگنده (به خصوص قطعات جدید) تمرکز زیادی انجام گرفت و این ارزیابی، باعث شد قطعاتی که به نوعی مشکلاتی در طراحی داشتند، با طراحی مجدد، مشکلشان حل شود. اغلب قطعاتی که مورد تغییر قرار گرفتند، قطعات ساخت‏افزاری و مکانیکی هواپیما بودند و سیستم‏های دیجیتالی، دستخوش تغییر نگشتند.
نوع اصلی جنگندهء F/A-18A (یک نفره) و نوع F/A-18B (دو نفره) به سال 1983 جایگزین جنگنده‏های F-4B و A-7 در ناوهای هواپیمابر و سپاه تفنگداران نیروی دریایی (Marine Corps) شدند.
این جنگنده‏ها به دلیل قابلیتهایشان (قابلیت انجام ماموریتهای متنوع و میزان آمادگی بالا)، به سرعت نقش اصلی را در ماموریتهای نظامی برعهده گرفتند.

قابلیت اطمینان و سهولت تعمیر و نگهداری، از مواردی بودند که به هنگام طراحی این جنگنده، مورد توجه قرار گرفتند. برای مثال F/A-18 ها، برای آزمایش از اطمینان سیستم‏ها، سه بار و هر بار ساعتها پرواز کردند در حالی که نیمی از زمان مورد نیاز برای تعمیر اساسی‏شان گذشته بود. هورنت، بارها در میدان نبرد واقعی مورد آزمایش قرار گرفت و هر بار، نقاط مثبت ادعا شده توسط طراحانش را مورد اثبات قرار داد: جنگنده‏ای بسیار قابل اعتماد، تهاجمی و همه کاره.

F/A-18 ها نقش مهمی را در جریان حمله به لیبی در سال 1986 ایفا کردند. آنها از روی عرشهء ناو هواپیمابر یواس‏اس کورال‏سی (USS CORAL SEA) به پرواز درآمدند و پدافند هوایی لیبی را با پرتاب موشکهای سرعت بالای هارم (HARM) نابود ساختند به طوری که هنگام بمباران بن‏غازی، پدافند هوایی لیبی، کاملن خاموش شده و از کار افتاده بود.

F/A-18C/D Hornet
به دنبال موفقیت در استفاده از 400 فروند مدل A و B، نیروی دریایی ایالات متحده، به تاریخ سپتامبر 1987، نوع پیشرفته‏تر هورنت را به نام F/A-18C (یک نفره) و F/A-18D (دو نفره) مورد آزمایش قرار داد.
این هورنت‏ها می‏توانستند موشکهای میان‏برد هوا به هوای جدید آمرام (AMRAAM) و موشکهای هوا به زمین حرارت‏یاب هدایت تلویزیونی ماوریک (Maverick) را حمل و پرتاب کنند.
دو سال بعد, مدلهای C و D به قابلیت عملیات در شب مجهز شدند. ضمنن اجزاء جدیدی نیز اضافه شدند: غلاف ناوبر حرارت‏یاب ([url=http://www.thales-optronics.com/dos/products/air/details/navflir.shtml]NAVFLIR[/url])، تعبیهء جایگاهی برای نمایشگر سربالا (HUD)، عینک ویژهء دید در شب (NVG)، چراغ‏های مخصوص درون آلات دقیق جهت عدم تداخل با عینک دید در شب، یک نقشهء دیجیتالی از منطقهء نبرد به همراه نمایشگر رنگی مخصوص آن.
NAVFLIR مخفف navigation forward looking infrared
HUD مخفف head-up display
NVG مخفف night vision goggles

رادار F/A-18C مجهز به سنسوری جهت شبیه‏سازی زمین است که این امر توسط امواج رادار دقیق و قدرتمند داپلر از سطح زمین انجام می‏شود. این نقشهء تهیه شده، به خلبان این امکان را می‏دهد تا به اهداف زمینی در شرائط نامساعد جوی یا در حالتی که دید ضعیفی وجود دارد، حمله کند. ضمن اینکه با توجه به نقشه و اهداف مشخص شناسایی شده روی آن، موقعیت دقیق هواپیما در آسمان مشخص می‎شود، همچنین این نقشه، قابلیت بمباران دقیق و موثر را بیشتر می‏کند.
انواع جدیدتر ساخته شدهء F/A-18C از سال 1994 به بعد، به رادار ارتقاء یافتهء [url=https://wrc.navair-rdte.navy.mil/warfighter_enc/weapons/SensElec/RADAR/anapg73.htm]APG-73[/url] مجهز شدند که این رادار دقت بیشتری داشت و تصاویر بسیار تمیزتری در صفحهء اسکن خود به نمایش می‏گذاشت.

غلافهای جستجوگر هورنت
در مدل F/A-18C که مجهز به تجهیزات عملیات در شب شده است، یک غلاف مخصوص نصب می‏شود. این غلاف، ساخت کمپانی هیوز است و با کد AN/AAR-50 شناخته می‏‎شود. این غلاف شناسایی، اهداف زمینی را از روی حرارت‏شان (نظیر شلیک گلوله یا گرم بودن موتور ادوات زمینی) تشخیص می‏دهد.
غلاف هدف‏یاب دیگر، با کد Loral AN/AAS-38 شناخته می‏شود. این غلاف با نام Night Hawk FLIR نیز شناخته می‎شود و عملکردش نیز بر اساس حرارت‏یابی از اهداف زمینی است.
وسیلهء دیگر، دوربینی قوی جهت دید و شناسایی اهداف زمینی در شب است. این وسیله به نام GEC Cat"s Eyes شناخته می‏شود. تعداد 48 فروند جنگندهء F/A-18D (نوع دو نفره) به مدل RC (شناسایی – تجسسی) تغییر یافته‏اند. به همین منظور، به جای مسلسل استاندارد اف18 که M61 A1 نام دارد، یک جایگاه شناسایی از نوع الکترواپتیکالی نصب می‎‏شود. این جایگاه ویژه، دارای یک برجستگی است که در واقع یک دوربین بسیار قوی چشمی با دو غلطک متحرک (جهت حرکت دادن لنز به اطراف) می‎‏باشد. ضمنن تمام مشاهدات، بر روی یک نوار ویدئو ضبط می‏شوند.
RC مخفف reconnaissance

هورنت و عملیات طوفان صحرا
در اولین روز عملیات طوفان صحرا، دو جنگندهء F/A-18 در حالی که عازم عملیات بمباران بوده و روی هرکدام 4 بمب 2000 پاوندی بارگذاری شده بود، موفق شدند دو میگ عراقی را سرنگون کنند، سپس بمبهای خود را بر روی اهداف تعیین شده، رها ساختند.
در مدت زمان جنگ خلیج فارس، اسکادرانهای نیروی دریایی ایالات متحده، سپاه تفنگداران و F/A-18 های کانادایی، هر ساعت عملیات رزمی داشتند و رکوردی را در زمینهء قابلیت اطمینان در طول نبرد با حمل و فروانداختن دهها تن بمب بر روی عراق، برجای گذاشتند.
(لازم به ذکر است که یک فروند F/A-18C نیروی دریایی ایالات متحده در روز 17 ژانویه 1991 در یک نبرد هوایی با یک فروند MiG-25PD عراقی، سرنگون گشت)

نیروی دریایی ایالات متحده به تاریخ 18 می 1998 اعلام کرد که اسکادرانهای F/A-18 خود را از ساحل شرقی به پایگاه نیروی دریایی در ساحل ویرجینیا (Oceana) و پایگاه سپاه تفنگداران در Beaufort (شهری در ساحل کارولینای جنوبی) منتقل می‏کند. به همین دلیل 9 اسکادران عملیاتی، شامل 156 فروند هواپیما به Oceana انتقال یافتند و 2 اسکادران دیگر شامل 24 فروند هواپیما نیز به Beaufort منتقل شدند. اولین اسکادران در پائیز 1998 منتقل شد و در کل انتقال 11 اسکادران عملیاتی تا پایان اکتبر 1999 تکمیل گشت.

در تمام طول مدت خدمت این جنگنده‏ها، هرساله سیستم‏های تسلیحاتی، سنسورهای مربوطه و غیره ارتقاء می‏یابند. آخرین سری از جنگنده‏های F/A-18C/D که ارتقاء یافتند به سیستم‏های چون عملیات در شب، سیستم افزایش دقت در هدف‏گیری، تکنولوژی کاهش دیده شدن توسط رادار دشمن و غیره مجهز شدند. ای در حالی است که هیچکدام از این سیستم‏ها تا سال 1991 بر روی مدلهای A و B وجود نداشتند و سطح سیستم‏های آویونیک، الکتریک و مقدورات پروازی برای ارتقاء محدودیت داشتند.
علاوه بر اینها، نقص دیگری نیز در طراحی این جنگنده وجود داشت و آن این بود که هنگامی که در مدلهای ‍C و D ، جنگندهء خالی با مهمات و سوخت کامل بارگذاری می شد، به هنگام انجام ماموریت‏ایش، دچار کمبود سوخت شده و نمی‏توانست به همهء اهداف تعیین شده‏اش حمله کند و از این رو گاهن با مهمات مصرف نشده و حداقل سوخت به ناو هواپیمابر باز می‏گشت. در واقع برد پروازی کافی برای ماموریتهای تعیین شده‏اش نداشت.

کاربران
F/A-18 در مدلهای A، B، C و D سالها برای نیروی دریایی ایالات متحده و هشت کشور خارجی خدمت کرد. این کشورها عبارتند از: استرالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس و تایلند.
اگرچه چشم اندازی برای تولید آتی مدلهای C و D دیده نمی‏شود، ولی این جنگنده‏ها سالها به منظور پرکردن خلاء جنگنده‏های ناونشین در نیروی دریایی ایالات متحده تا ورود به خدمت جنگنده‎های بزرگتر، دورپروازتر و باقابلیت‏تر مدلهای E و F در خدمت باقی خواهند ماند.

آشنایی با سوپر هورنت: F/A-18E/F Super Hornet

تفاوت سوپرهورنت با مدل معمولی

جنگندهء چندماموریتهء F/A-18E/F موسوم به «سوپرهورنت» در واقع مدلی ارتقاء یافته از جنگنده‏های مدل C و D می باشد که پیشتر قابلیت عملیات در شب به آنها افزوده شده بود. سوپرهورنت فرماندهی گروه عملیات رزمی هواپیماهای ناونشین را فراهم خواهد آورد زیرا دارای برد پروازی بیشتر و قابلیت حمل مهماتی است که توسط جنگنده های بازنشستهء A-6 حمل می‏شود.
مدلهای E و F (نسبت به مدلهای قبلی) دارای 4.2 فوت درازای بیشتر، 25% مساحت بال بیشتر و قابلیت حمل 33%  بیشتر سوخت در مخازن داخلی هستند که این سوخت اضافه تا 41% برد عملیاتی و تا 50% استقامت پروازی آنها را افزایش می‏دهد.

کابین بسیار پیشرفتهء سوپرهورنت

در سوپرهورنت همچنین دو جایگاه حمل مهمات باهم ادغام شده‎اند. این به معنی افزایش میزان بارگذاری مهمات به دلیل مخلوط کردن محل بارگذاری انواع جنگ افزارهای هوا به هوا یا هوا به زمین می‎باشد.
سوپرهورنت همچنین می‎تواند انواع مختلفی از تسلیحات به اصطلاح هوشمند را حمل کند. از جملهء این مهمات می‏توان به جدیدترین بمبهای هدایت شونده به وسیلهء ماهواره نظیر JDAM و JSOW اشاره کرد.

سوپر هورنت می تواند 17.750 پاوند (8032 کیلوگرم) مهمات را در 11 مقر خارجی حمل تسلیحات بارگذاری نماید. این جنگنده دارای راداری مخصوص کار در همه نوع شرائط آب و هوایی است که دارای توانایی رهگیری اهداف هوایی و سیستمی جهت افزایش دقت در پرتاب بمبهای عادی یا هدایت شونده است.
دو محل بارگذاری در نوک بالها، چهار مقر در زیر بالها برای حمل سوخت یا مهمات هوا به زمین و دو مقر در زیر بدنه و نزدیک دماغهء هواپیما جهت نصب موشکهای هوا به هوای اسپارو یا غلافهای شناسایی و یک محل در مرکز بدنه برای حمل مخازن سوخت یا تسلیحات هوا به زمین است. ضمن اینکه یک مسلسل 20 میلی متری از نوع M61 A1 Vulcan در نوک هواپیما تعبیه شده است.
میزان حمل بارگذاری در سوپرهورنت به میزان 9000 پاوند افزایش یافته است و قدرت موتور آن نیز از کشش 36000 پاوند به 44000 پاوند افزایش یافته است. در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الکتریک به نام F414 استفاده شده است.
اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهء C و D به میزان کمی از تکنولوژی مدرن استفاده شده است، ولی در مدلهای E و F از ابتدا و به طور گسترده از تکنولوژی‏های نوین استفاده شده و توان دفاعی آن نیز افزایش قابل توجهی یافته است.
سیستم پیشرفتهء جستجوگر مادون قرمز ساخت هیوز (ATFLIR)، سیستم اصلی هدفیابی جنگنده‏های E و F به شمار می‏رود. این سیستم همچنین قرار است در مدلهای قبلی F/A-18 نیز نصب شود. غلاف ساخت هیوز، دارای جهت‏یاب و هدف‏یاب مادون قرمز بسیار دقیق اهداف می‏باشد و از تکنولوژی نسل سوم این نوع غلافها در آن استفاده شده است (MWIR) که در میان هواپیماهای موجود، تکنولوژی بسیار برجسته‏ای به شمار می‏رود.
ATFLIR مخفف The Hughes Advanced Targeting Forward-Looking Infra-Red
MWIR مخفف mid-wave infrared

اکنون پروژهء ارتقاء مدلهای یک نفرهء C و دو نفرهء D آغاز شده است. اگرچه تا حد زیادی ظاهر مدلهای C و D به هم شبیه است، ولی خروجی طرح ارتقاء، شامل دو گونهء مختلف از F-18 خواهد بود که عمدهء تمرکز برنامهء ارتقاء، بر روی قابلیت عملیات در شب خواهد بود.
زمانی، F-18B تنها جنگنده‏ای آموزشی بود ولی در جنگندهء F-18D، کابین عقب، مملو از نمایشگرهای رنگی چندمنظوره و کلیدهای رهاسازی سلاح و کنترل آنها می‏باشد که این امر به F-18، قابلیت فرماندهی، پیشتازی عملیات و هدایت سایر جنگنده‏ها را جهت هدف‏یابی و نابودسازی اهداف، می‏دهد.

تولید مدلهای C و D در اواخر دههء 1990 پایان یافت و به جای آنها F/A-18E و F/A-18F (سوپرهورنت) در خط تولید قرار گرفته است. مدلهای کنونی A و B قرار است تا پایان سال 2015 و مدلهای C و D تا پایان سال 2020 در خدمت باقی خواهند ماند. F-18 امروزه، انبوهی از مشتریان خارجی را برای خرید در پیش رو می‏بیند.

تاریخچه اولین پرواز
F-18A به تاریخ 18 نوامبر 1978
F-18C به تاریخ 3 سپتامبر 1986
F-18D به تاریخ 6 می 1988

ورود به خدمت
F-18A به تاریخ 7 ژانویه 1983
F-18D به تاریخ نوامبر 1989

خدمه
F/A-18 A/C = یک نفر
F-18D = دو نفر، یک خلبان و یک افسر تسلیحات

قیمت
35 میلیون دلار (سال 2003) برای مدل F/A-18E

ابعاد
طول: 56 فوت = 17.07 متر
فاصلهء دو سر بالها: 37.50 فوت = 11.43 متر
ارتفاع: 15.25 فوت = 4.66 متر
سطح بالها: 400 فوت مربع = 37.16 متر مربع

اوزان
وزن خالی: 23.050 پاوند = 10.455 کیلوگرم
وزن عادی برای برخاستن:
36.710 پاوند = 16.650 کیلوگرم (جهت ماموریت نبرد هوایی)
49.225 پاوند = 22.330 کیلوگرم (جهت عملیات تهاجمی زمینی)

حداکثر وزن قابل برخاستن: 56000 پاوند = 25.400 کیلوگرم

حجم مخازن سوخت
مخزن داخلی: 10.860 پاوند = 4.925 کیلوگرم
مخزن خارجی: 6.730 پاوند = 3.055 کیلوگرم
حداکثر وزن قابل بارگذاری: 15.500 پاوند = 7030 کیلوگرم

پیشرانه
دو موتور توربوفن ساخت جنرال الکتریک از نوع F404-400 با قابلیت پس‏سوز
کشش هر موتور: 32000 پاوند = 142.400 نیوتن با استفاده از پس‏سوز

عملکرد
حداکثر سرعت: 1190 مایل بر ساعت = 1915 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع 40000 فوتی (12190 متری) = 1.8 ماخ
نرخ اوج‏گیری: 45000 فوت در دقیقه = 13715 متر بر دقیقه
سقف پرواز خدمتی: 50000 فوت = 15240 متر

برد پروازی
در حالت شکاری (fighter mission) = 800 ناتیکال مایل = 1480 کیلومتر (رفت و برگشت)
در حالت تهاجمی (attack mission) = 1150 ناتیکال مایل = 2130 کیلومتر (رفت و برگشت)
برد عبوری: 1800 ناتیکال مایل = 3335 کیلومتر (با سه مخزن سوخت خارجی)

حد تحمل شتاب ثقل: نامعلوم (بنا بر گزارشی حدود 7.5 برابر g)

تسلیحات
مسلسل 20 میلی متری M61A1 Vulcan با 570 تیر فشنگ
7 جایگاه حمل بار در زیر بدنه و بالها و دو جایگاه در نوک بالها

تسلیحات هوا به هوا
موشک میان برد AIM-7 (اسپارو)
موشک کوتاه برد حرارت یاب AIM-9 (سایدوایندر)
موشک میان برد AIM-120 (آمرام)
موشک کوتاه برد AIM-132 (آسرام)

تسلیحات هوا به سطح
AGM-45 Shrike (شرایک)
AGM-62 Walleye (وال‏‎آی)
AGM-65 Maverick (ماوریک)
AGM-84 Harpoon (ضدکشتی)
AGM-84 SLAM
AGM-84 SLAM-ER
AGM-88 HARM (ضد رادار)
AGM-123 Skipper
AGM-154 JSOW

بمب
GBU-10/12/24 Paveway  (هدایت لیزری)
GBU-15 EO-guided (هدایت الکترواپتیکالی)
GBU-29/30/31/32/35 JDAM (هدایت شونده توسط ماهواره)
بمبهای هسته‎‏ای B-57 و B-61 (استحکام‏شکن)
Mk 82/83/84 GP
Mk 20 Rockeye
BLU-107 Durandal
CBU-59 (بمب خوشه‏ای)

سایر موارد
غلافهای اغتشاش‏گر الکترونیکی (ECM pod)
غلافهای راکت انداز

انواع تولید شده
YF-17 Cobra
جنگندهء تولید شده در طرح مناقصهء ساخت «جنگندهء سبک» برای نیروی هوایی ایالات متحده؛ اگرچه هیچگاه انتخاب نشد ولی نیروی دریایی از طرح آن برای تولید F/A-18 Hornet استفاده کرد.

F/A-18A
اولین مدل تولید شده به تعداد 371 فروند.

AF-18A
نوع یک نفره‏ای که توسط نیروی هوایی کانادا خریداری شد. این مدل بر اساس F-18A ساخته شد ولی اکنون همگی به سطح مدل F-18C ارتقاء یافته‏اند و قرار است تا سال 2011 در خدمت باقی بمانند. تعداد تولید شده: 57 فروند

ATF-18A
نوع دو نفرهء آموزشی جهت نیروی هوایی استرالیا که بسیار شبیه به مدل F-18B می‏باشد. تعداد تولید شده: 18 فروند

CF-18A / CF-188A
نوع یک نفره‏ای که توسط نیروی هوایی کانادا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است با این تفاوت که دارای سیستم شناسایی اهداف در شب می‏باشد که در مدل A وجود ندارد. همچنین دارای سیستم ILS (سیستم فرود ایمن) و توانایی حمل غلافهای راکت‏انداز LAU-5003 می‏باشد. کانادا قصد دارد این جنگنده‏ها را تا سال 2017 عملیاتی نگه دارد. تعداد تولید شده: 98 فروند

EF-18A / C-15
نوع یک نفره‏ای که توسط نیروی هوایی اسپانیا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است، اما همگی تا سطح استاندارد نزدیک به مدل F-18C ارتقاء یافته‏اند. تعداد تولید شده: 60 فروند

RF-18A
نوع شناسایی که به تعداد بسیار اندک ساخته شده است و برای امور تحقیقاتی در اختیار نیروی دریایی و سازمان ناسا قرار دارد.

F/A-18B / TF/A-18A
نوع دو سرنشینهء آموزشی، تولید شده به تعداد 40 فروند

CF-18B / CF-188B
نوع دو سرنشینهء آموزشی برای کانادا، تولید شده به تعداد 40 فروند

EF-18B / CE-15
نوع دو سرنشینهء آموزشی برای اسپانیا، تولید شده به تعداد 12 فروند

F/A-18C
نوع ارتقاء یافتهء مدل تک سرنشینه که قابلیت پرتاب موشک هوا به هوای AIM-120 (آمرام) و موشک هوا به زمین AGM-65 (ماوریک) به آن افزوده شده است. همچنین سیستم‏های الکترونیک آن ارتقاء یافته، نوع جدیدی از صندلی پرتاب شونده بر رویش نصب شده و باریکه‏های کوچکی به لبه‎های حملهء بالها جهت کاهش اثرات نوسانات پروازی و افزایش میزان زاویهء حمله، بدان افزوده شده است. تعداد تولید شده: 355 فروند

KF-18C
نوع تک سرنشینه‏ای که به کویت فروخته شده و براساس F-18C ساخته شده است. تعداد تولید شده: 32 فروند

KAF-18D
نوع دوسرنشینهء آموزشی مخصوص کویت. تولید شده به تعداد 8 فروند

F/A-18D
نوع دو سرنشینه مخصوص عملیات در شب، جهت سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده، شامل سیستم‏های الکترونیکی ارتقاء یافتهء مشابه مدل C.

F/A-18E/F
مهمترین مدل ارتقاء یافته از جنگندهء F-18 موسوم به «[b]سوپر هورنت[/b]» با بدنه‏ای کشیده‏تر و بالهای بزرگتر.

Hornet 2000
مدل جدیدی که توسط شرکت مک‏دانل‏داگلاس پیشنهاد داده شده است با بال و دم بزرگتر، بدنهء کشیده‏تر، موتورهای جدیدتر، کابین دیجیتالی بسیار پیشرفته‏تر، که احتمالن جایگزین مدلهای E و F خواهد شد.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
سابقهء عملیاتهای انجام شده
* لیبی – عملیات ال دورادو کانیون – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده – به سال 1986 (Operation El Dorado Canyon)
* عراق – عملیات طوفان صحرا – اجرا شده توسط کانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1991 (Operation Desert Storm)
* عراق – سلسله عملیات مراقبت هوایی در منطقهء‌ جنوبی پرواز ممنوع بین سالهای 1991 تا 2003 – اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (Operation Southern Watch)

* بوسنی و هرزگوین – اجرا شده توسط اسپانیا، کانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1995 (Operation Deliberate Force)

* عراق – عملیات روباه صحرا – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1998 (Operation Desert Fox)

* کوزوو – عملیات نیروهای متفقین – اجرا شده توسط اسپانیا، کانادا و نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1999 (Operation Allied Force)

* افغانستان – عملیات آزادسازی افغانستان - اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2001 تاکنون (Operation Enduring Freedom)

* عراق – عملیات آزادسازی عراق - اجرا شده توسط استرالیا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2003 تاکنون (Operation Iraqi Freedom)

کاربران هورنت
استرالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس، سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (US Marine Corps)، نیروی دریایی ایالات متحده (US Navy) و سازمان ناسا.

پایان کار گربهء افسانه‏ای گرومن
جایگزینی سوپرهورنت به جای بهترین رهگیر جهان
با تفاصیلی که در مورد قابلیتهای عالی F/A-18E/F گفته شد، این جنگنده ثابت کرده است که می‏تواند به طور گسترده در نیروی دریایی ایالات متحده به خدمت گرفته شود. از این رو قرار است با ورود به خدمت 548 فروند سوپرهورنت، جنگنده‏های F/A-18A و F-14D حداکثر تا پایان سال 2010 همگی از ردهء خدمت خارج می‎شوند. قرار است در هر ناو هواپیمابر، 12 فروند F/A-18E و 14 فروند F/A-18F به کار گرفته شوند. چهار یا پنج فروند از این جنگنده‏ها، به عنوان سوخت‏رسان عمل خواهند کرد.
علاوه بر اینها، مدل دوسرنشینهء EA-18G Growler (گراولر) به عنوان هواپیمای جنگ الکترونیک، جایگزین هواپیماهای قدیمی EA-6B Prowler خواهند شد. در هر ناو هواپیمابر یک دستهء 6 فروندی از EA-18 ها به خدمت گرفته خواهند شد.

هرچند نیروی دریایی تمایل دارد دسته‏ای 1000 فروندی از سوپرهورنت‏ها را تا سال 2030 به خدمت گیرد، ولی برنامه‏‎های جدیدی چون جنگندهء F-35 نیز در حال اجرا هستند و ممکن است زودتر از این زمان، عمر سوپرهورنت‏ها تمام شود.
امروزه مشتریان بسیاری برای جنگنده‏های F/A-18E/F پیدا شده‏اند، از جمله سنگاپور و مالزی که تمایل زیادی برای به خدمت‏گیری نوع صادراتی سوپرهورنت اعلام کرده‏اند.
سوپرهورنت اگرچه جنگنده‏ای فوق‏العاده بر علیه اهداف زمینی و دریایی است ولی نسبت به F-14D توانایی بسیار اندکی در رهگیری دوربرد هواپیماها و موشکهای کروز دشمن دارد و این بزرگترین نقطهء ضعفی است که با از رده خارج کردن تامکتها، ناوهای هواپیمابر را مورد تهدید موشکهای کروز و دوربرد بمب‏افکن‏های دورپرواز دشمن نظیر Tu-95 و Tu-160 قرار خواهد داد.